داده فرمان ، حضرت حاکی
شاعر ، خوش قریحه و خاکی

او که دانا ، به صرف و هم نحو است
دل سپرده ، به نور و تن پاکی

عاشق شعر و نقد و تنقیح است
از جدایی چون نای و نی شاکی

که بیایم ، به جمع سیمین ساق
بار دیگر به شور و چالاکی

السلام و علیک ، تحفه دهید
نغمه های وزین افلاکی

به به از این اطوار یار 

از چشم خنجر دار یار

از ابروی عاشق کش و 

از گرمی بازار یار

از چرخش گیسوی او ،

رنگ سیاه موی او

لب های سرخ و گونه اش ،

از سینه تبدار یار

مادر تو را ، به گریۀ اول حیات داد.

تو ،  از کجای گریه ، به مادر رسیده ای؟

راه ، پر حادثه و دوره همه پر خطر است

بهتر آن است ، که جامی ز لب یار زنیم

بر لب جوی نشینیم و به همراه نسیم

بوسه بر سینه و ، بر گونه دلدار زنیم

عافیت گر طلبی، گوشه میخانه بمان

و نه باید بسر کوچه چپ جار زنیم